এপাহি ৰঙা গোলাপ
আৰু সন্ত্ৰাস
আবেলিৰে ৰক্তাক্ত বেলিটো মাৰ যাওঁ যাওঁ অৱস্থা । ইফালে বসন্ত কাল, আনপিনে কুলিয়ে বিনাইছে । পদূলিত ৰক্ত জবা আৰু শেৱালিৰ আমোল মোল গোন্ধ চৌদিশে বিয়পাইছে ।
পাঁচবজাত টিউচন । আজি দেউতাই থ'বলৈ নাযায়, কেইদিন ধৰি অকলে গৈ আছোঁ । যদিও দেউতাৰ গা বেয়া তথাপি থৈ আহিব বিচাৰিছিল কিন্তু মানা কৰি অকলে গুচি গলোঁ ।
ঘৰৰ আলাসৰ লাডু গৰাকী, ময়েই আইতাকৰ চকুৰ মণি ।
সন্ধিয়া চাহকাপ খাই চাইকেলেৰে ওলাই গলোঁ । বাটত কেইগৰাকী মান ভণ্ড মানুহক দেখি গা শিয়ৰি উঠিল মোৰ । বেগেৰে পেডেল মাৰি টিউচনত উপস্থিত হ'লো । অংকৰ শিক্ষকে ধুনীয়াকৈ বুজোৱা অংকবিলাকো আয়ত্ব কৰিলোঁ ৷ ছুটিৰ অলপপৰ আগত শিক্ষকে বহীখিনি চাই থাকোঁতে ৰবি ককাই ডুবিবৰ হ'ল ।
এতিয়া ৰাতিয়ে হৈ গ'ল । এনেয়ে বিলৰ কাষৰ ৰাস্তা, তাতে আজি টৰ্চটোও আনিবলৈ পাহৰিলোঁ । নানা ধৰণৰ কু-চিন্তাই মগজুত বাখৰ পাতিলে । এখোজ-দুখোজকৈ চাইকেল খনত ধৰি খোজ কাঢ়িয়ে আগবাঢ়িলো ।
সৌ কৃষ্ণচূড়াৰ তলৰ দোকানটোত কৃষক কেইজনমানে বিড়ি ফুকাই ফুকাই অতীতৰ গল্প জুৰিছে । কি যে মগ্ন হৈ আছিল গল্পত । দোকানটোত আমোদজনক পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰিছে । দোকানটোত গৈ দুটা লাডু দহ টকাত কিনিলোঁ, শুনিবলৈ পোৱা যায় দোকানীৰ ঘৈনীয়েকজনীয়ে ধুনীয়া লাডু বনায় । দোকানৰ দলৰ পৰা এগৰাকী খুড়াই পটককৈ সুধি দিলে----
"মইনা, তুমি শৰ্মাৰ ছোৱালী নহয় জানোঁ ?"
ময়ূৰী : অ' খুড়া হয় । মোৰ নাম ময়ূৰী শৰ্মা ।
খদন খুড়া : বাহ, ইমান ডাঙৰ হৈছোঁ, কোন শ্ৰেণী পালা ?
ময়ূৰী : মই এইবোৰ দশম শ্ৰেণীত পঢ়ি আছোঁ ।
ৰাজু (আন এগৰাকী খুড়া) : তোমাৰ পঢ়া শুনা ছাগে ভালে হ'ব। তোমাৰ দেউতা আৰু আমি একেলগে পঢ়া । এতিয়া চোৱা আমি খেতিয়ক হৈয়ে আছোঁ ৷ সময়ত ভালকৈ পঢ়া-শুনা কৰা নাই যে সেইকাৰণে আজি এনেকুৱা ।
খদন খুড়া : পিছে তোমাৰ আইতা কেনেকুৱা আছে ?
ময়ূৰী : অ' আইতাৰ দেহা বিশেষ ভাল নহয় । তথাপি আছে ভালে, আপোনালোকৰ কথোপকথন আগুৱাই নিয়ক, মই আহিছোঁ । ৰাতি হ'বৰে হ'ল, মায়ে ঘৰত চিন্তা কৰি আছে চাগ ।
খদন খুড়া : অ' মইনা যোৱা..... যোৱা.... অলপ চাই মেলি যাবা আজি কালিৰ মানুহ ইমান ভাল নহয় ।
ময়ূৰী : ঠিক আছে, নমস্কাৰ ।
বাকী থকা বাটৰ সংগী হ'ল জোনাকী পৰুৱাবোৰ । ধুনীয়ীকৈ উজ্বলাই তোলা বাটটোত পখিলা খেদা দি আহি ঘৰ পালোহি । মায়ে পদূলি মুখত চাকিটো হাতত লৈ মোলৈ অপেক্ষা কৰি আছিল । ঘৰলৈ আহি হাত ভৰি ধুই চাহ জলপান খাই পঢ়াৰ টেবুলত বহিলোঁ । পঢ়া শেষ হোৱাৰ লগে লগে মায়ে পাক ঘৰৰ পৰা মাত লগালে ।
মা : ময়ূৰী..... অ' ময়ূৰী.... দেউতা আৰু আইতাক লৈ আহা ভাত খাবলৈ ।
ময়ূৰী : দেউতা, অ' দেউতা, কি হ'লনো এতিয়াও শুই আছা । ব'লা, মায়ে মাতিছে; ভাত খাওগৈ । আইতা আহা তুমিও ।
মা : হাত ধুই লওক । - চৰিয়াটো আগুৱাই দি মায়ে কৈ উঠে ।
দেউতা : এনেই অন্ধকাৰ পৰিৱেশ, তোমাৰ পলম হ'ল কিয় ?
ময়ূৰী : অন্ধকাৰ পৰিৱেশ, তোমাৰ বন্ধুক লগ পালোঁ । কৃষ্ণচূড়াৰ তলত চাহ দেকীনটোত । কথা পাতিলে, তোমাৰ কথা আৰু আইতাৰ কথাও সুধিলে ।
দেউতা: অ হয় নেকি কোন আছিল ?
ময়ূৰী : খদন খুড়া, ৰাজু খুড়া আৰু কেইজনমান আছিল ।
মা : বাৰু ভাল কথা, এতিয়া ধুনীয়াকৈ খাই বৈ আইতাৰ লগত শুই যাবি ।
ময়ূৰী : হ'ব মা ।
পিছদিনা ৰাতিপুৱা টিউচন কৰিয়েই স্কুললৈ যাব লাগে, ঘৰ আহিবলৈ সময় নিমিলে । আঠ বজাত খাই বৈ চাইকেল লৈ ওলাই গলোঁ ।
বান্ধৱী কেইগৰাকীৰ লগত মনৰ কথা পাতিলোঁ । টিফিনত দুলাল মণিৰ দোকানৰ পৰা তেতেলী কিনি আঁহত জোপাৰ তলত বহি জুতি লগাই খালোঁ । পূব দিশৰ পৰা ভাহি অহা মলয়াজাকে আৰু বান্ধৱীৰ লগত বাৰ্তালাপ কৰি স্বৰ্গীয় সুখ অনুভৱ কৰিলোঁ । বেল পৰিল আৰু শ্ৰেণীত গৈ পাঠদানৰ পিছত ছুটি হ'ল ।
চাইকেল লৈ উভতাৰ সময়ত দেখিলোঁ যে কালিৰ ভণ্ড মানুহ কেইজন মানে মোৰ পিছে পিছে আহি আছে । জীৱন-মৰণ চিন্তা নকৰি বেগেৰে চাইকেল চলাই কোনোমতে ঘৰলৈ পালোহি । ঘৰলৈ আহি মাকক কথাবোৰ ভাঙি ক'বলৈ সাহস নহ'ল । ঠিক সন্ধিয়া টিউচনৰ সময় হ'ল, বহুত ভয়ো লাগি আছে । কি কৰোঁ কি নকৰোঁ যেন লাগিছে ।
টিউচনলৈ ওলাই গ'লো । যাবৰ সময়ত অসুৰ কেইটাক দেখা নাপাই অন্তৰটো শীতল হ'ল । আকৌ ছুটিৰ সময় আহি গ'ল । গভীৰ ভয়ে অন্তৰত নিগাজীকৈ ঠাই বনাই ললে । যিহেতু, আজি টিউচনত পৰীক্ষা আছিল নাহিলেও উপায় নাই ।
ছুটি হ'লত আপোন মনে গান গাই চাইকেলেৰে উভতি আহি থাকোঁতে হঠাৎ আহি চাইকেলেৰে আগফাল-পিছফালে ছয়জন মানুহে মোক ঘেৰ দি ধৰিলে । দূৰ কৰবাত খদন খুড়াৰ হাঁহি মোৰ কাণত গুঞ্জৰিলে । লগে লগে চিঞৰি চিঞৰি মাত লগালোঁ ।
: খুড়া...... খদন খুড়া..... মই ময়ূৰী শৰ্মা, মোক এওঁলোকে বৰ বেয়াকৈ বেৰি ধৰিছে । মোক লৈ যাওক ।
খদন খুড়া : কোন হয়.....? কোন হয়, ৰ'বা মইনা, আমি গৈ আছোঁ ।
খদন খুড়াৰ তৰ্জন-গৰ্জন শুনি ইহঁত বিলৰ কাষেদি পথাৰৰ মাজত দৌৰি সোমালগৈ ।
আহি দেখিলে, কোনেও নাই । মোক আগুৱাই দি তেওঁলোক ঘৰমুৱা হ'ল ।
ঘৰলৈ আহিও মোৰ মূৰৰ পৰা ইহঁতৰ ভয়ংকৰ হাঁহিৰ শব্দ আৰু হৈ যোৱা পৰিস্থিতি পাহৰিব পৰা নাই । ভাত খাবৰ সময়তো মাক বা দেউতাকক ক'বলৈ সাহস নহ'ল । টোপনিবিহীন ৰাতিও পাৰ হৈ গ'ল ।
পিছদিনা স্কুলৰ পৰা আহি যেতিয়া আকৌ টিউচনৰ সময় হ'ল মাক ক'লো
: মা আজি দেহাটো বিশেষ ভাল নহয়, আজি টিউচনলৈ নাযাওঁ ।
মোৰ কথাটো শেষ নহওঁতেই দেউতাই মাত লগালে,
: কিয় আজি পৰীক্ষা আছে নহয় তোমাৰ, যাবই লাগিব ।
ময়ূৰী : মা, মই নাযাওঁ, আজি মোৰ যাবলৈ মন নাই ।
মা : একো নাই মইনা, যোৱা। নহ'লে দেউতাই খং কৰিব ।
ময়ূৰী : কৈ আছোঁ যে আজি নাযাওঁ, কিয় ইমান জোৰ কৈ পঠাই আছা? আৰু আজি যদি যাওঁ মই উভতি নাহিম ।
মা : এনেকৈ ক'ব নাপায়.........!
চাইকেলখন লৈ বেগেৰে ওলাই গ'লো । ওখোৰা মোখোৰা বাট, চৰাই চিৰিকটিও নিজ গৃহলৈ বুলি উৰা মাৰিছে । বিলৰ পদুমজাকো বগাকৈ সজাই তুলিছে প্ৰকৃতিৰ মনোমোহা পৰিৱেশ...। বেগেৰে উপভোগ কৰি কৰি টিউচনত উপস্থিতি হ'লো । আজিৰ পৰীক্ষাত ২৫ৰ ভিতৰত ২৪ পাই মনটো বেছি আপ্লুত হৈ গ'ল ।
বাটৰ ৰঙা কৃষ্ণচূড়াটোক এন্ধাৰে ঢাকি ধৰিছে । বাটৰ সংগী মাথোঁ এই জোনাকী পৰুৱা কেইটাই । জোনাকী পৰুৱাৰ লগত কথা পাতি পাতি উভতি থাকোঁতে পিছপিনৰ পৰা কোনোবা এজন আহি মোৰ চকু, মুখত কাপোৰ এটাৰে ঢাকি মোক পিছ ৰাস্তাত দলিয়াই পেলালে । আনুমানিক ছয়জন অসুৰে মোৰ কাপোৰ টানি ছিঙি উলংগ কৰি জন্তুৰ নিচিনাকৈ কামুৰি কামুৰি খেৰৰ তলত ঢাকি থ'লে ।
ইফালে ঘৰত…..??
মা : ময়ুৰীৰ দেউতা, আজি প্ৰায় আঠ বাজিবৰ হ'ল । আমাৰ ময়ূৰী এতিয়াও টিউচনৰ পৰা অহা নাই মোৰ বহুত চিন্তা হৈ আছে অ' । তাই এতিয়াও কিয় অহা নাই !!
দেউতা : ৰ'বা মই অলপ চাই আহো, তুমি চিন্তা নকৰিবা ।
গোটেই ৰাস্তা, টিউচন আনকি ময়ূৰীৰ বান্ধৱীৰ ঘৰত গৈয়ো সুধিলে কিন্তু দেউতাকে তাৰ একো খবৰ নাপালে ।
ময়ুৰীৰ মাক আৰু আইতাকে কান্দি কান্দি অৱস্থা বেয়া কৰি পেলাইছে ।
মা : অ' ময়ুৰীৰ দেউতাক, মোৰ ছোৱালীক আনি দিয়া । ৰাতি ১০ টা পাৰ হ'ল, আপুনি কিয় তবধ লাগি আছে ? ব'লা ওচৰৰ থানাটোত যাওঁ ।
দেউতা : মোৰ ছোৱালী ক'ত গ'ল, হে হৰি... মোৰ একমাত্ৰ ছোৱালী তুমি আনি দিয়া (কৈ কৈ দেউতাকেও কান্দি থাকিল)
মা : ব'লা থানালৈ যাওঁ ।
আইতা : মোৰ কলিজা, মোৰ পখিলী, মোৰ মৰমৰ ক'ত গ'লি । হে হৰি, আমাৰ একমাত্ৰ বুকুৰ কুটুম তুমি আনি দিয়া ।
মা : মোৰেই ভুল, তাইক টিউচন যাবলৈ দিব নালাগিছিল । কিয় পঠিয়ালো ? হে হৰি… কিয় পঠিয়ালে ময়ুৰীৰ দেউতা...? হে… হৰি…..!!
দেউতা : মই পুলিচক কৈ আহিছোঁ । কেইগৰাকীমানে বিচৰাত লাগি গৈছে ।
ওৰেটো ৰাতি পৰিয়ালটোৱে কান্দোনত আউলি বাউলি হৈ থাকিল । ঘৰখনত এন্ধাৰমুখী পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হ'ল । কাষৰ কিছুমানে খবৰ ল'বলৈ আহিল, "কি হ'ল বুলি" । কেইজন মানে ৰাস্তাত বিচাৰিলে কিন্তু কোনেও কতো ময়ুৰীক নেদেখিলে।
কাহিলী পুৱাতেই উঠি পুনৰ তাইৰ মা আৰু দেউতা টিউচনৰ বাটৰ ফালে ময়ুৰীক বিচাৰিবলৈ গ'ল ।
: এয়া কি……?????
মাকে দেউতাক উদ্দেশ্যে কৈ উঠিল। দুয়ো হুৰমুৰকৈ দৌৰি গ'ল ওচৰলৈ ।
তাইৰ মৃতদেহটো বিলৰ কাষৰে খেৰৰ পঁজাৰ পৰা উলিয়াই আনি ওচৰৰে কুকুৰ দুটাই তাইৰ হাড়কেইডাল চোৱাই আছিল । এই দৃশ্য দেখি ময়ুৰীৰ মাৰ দুচকু জাপ খাই গ'ল ! দেউতাৰ মুখৰ মাত নোহোৱা হ'ল ।
গোলাপ ফুলৰ কলিটিক কিছুমান বিষাক্ত পতংগই নিমিষতে ধবংস কৰি পেলালে.......। বিষাক্ত পতংগই এখন ঘৰ ধ্বংস কৰি পেলালে ।
Hello, my name is Anurag Saikia. I'm from the Gauhati, Assam, India.
No comments:
Post a Comment